Aan de ene kant heb je de tirannieke dictator.
Op papier leidt hij een democratie, maar hij weet wel beter.
Hij is een narcist die niet maalt over "de waarheid", die de media manipuleert en uit is om zelf aan de macht te blijven.
Of misschien vooral nog om zijn persoonlijke rijkdom uit te bouwen.
Hij overtuigt zijn land om - met hulp van de bondgenoten - andere landen binnen te vallen als hij denkt dat dat winst gaat opleveren, uiteraard allemaal met een goed verhaal.
Er is immers een bepaalde "dreiging" die moet worden afgewend.
De waarden en normen zijn in gevaar en moeten worden verdedigd.
Niet altijd is dat binnenvallen fysiek: de belofte van financiële en militaire steun werkt soms evengoed.
---
Aan de andere kant heb je de populist. Hij opereert in een democratie, maar hij speelt het spel beter dan wie ook.
Hij is een narcist die niet maalt over "de waarheid", die de media manipuleert en uit is om zelf aan de macht te blijven.
Of misschien vooral nog om zijn persoonlijke rijkdom uit te bouwen.
Hij overtuigt zijn land om - met hulp van de bondgenoten - andere landen binnen te vallen als hij denkt dat dat winst gaat opleveren, uiteraard allemaal met een goed verhaal.
Er is immers een bepaalde "dreiging" die moet worden afgewend.
De waarden en normen zijn in gevaar en moeten worden verdedigd.
Niet altijd is dat binnenvallen fysiek: de belofte van financiële en militaire steun werkt soms evengoed.
---
En ertussen zit het plebs. Niet denigrerend bedoeld want ook ik hoor erbij.
Het plebs kiest partij, roept hoe slecht die andere wel niet is en trekt ten strijde.
Digitaal uiteraard, op social media met vlaggetjes en slogans, met steunbetuigingen aan de goeden, met aanvallen op de slechten.
Ze worden aangespoord en vooruit gestuwd, gevoed door welgemikte beelden, video’s, verhalen en grapjes.
Maar pas op voor die verhalen van de andere kant, want die zijn niet echt, dat is propaganda en niet te vertrouwen.
En de nuance, de rede, de menselijkheid? Sorry, daar is geen plaats voor.
Je bent voor of tegen, wit of zwart.
Ik voel mij precies niet meer thuis in deze wereld.
Waar zit toch die poort naar dat parallelle universum, waar misschien wèl iedereen naar het midden vloeit, in plaats van naar de buitenkant.
Waar onvermijdelijke verschillen en conflicten worden bekeken als interessante nieuwe invalshoeken in plaats van als dreiging.
Waar misschien elke man of vrouw juist dat is: mens tussen andere mensen.
Ondertussen zet ik beter "het nieuws" af, en focus mij op mijn kleine wereld waar ik wel invloed op heb. Op de mensen die ik graag zie, en zij mij.
Ik weet dat het een bubbel is, maar het is een bubbel waar ik mij gelukkig wel thuis voel.